De zoekdag in West-Vlaanderen wordt zo stilaan een jaarlijks moment om naar uit te kijken. De organisatie werd dit jaar, wat mij betreft met succes, volledig opgenomen door Detectorvrienden Vlaanderen (DVVL) gekend van het internetforum voor metaaldetectie.
De organisatie behield de succesformule van 2017 en slaagde er in om een aantal punten gevoelig te verbeteren wat de kwaliteit van de zoekdag alleen maar ten goede kwam.
Hoeve Geluwebroek, vernield in 1917 en heropgebouwd in 1921, is gelegen langsheen de tabaksroute en werd terecht opnieuw gekozen als uitvalbasis voor de zoekdag. Om 8u30 reden de eerste deelnemers de nieuwe parking op. Waar het vorig jaar voor de organisatoren nog wat puzzelen was om de vele deelnemers vlot te laten parkeren was er nu een weide voorzien waar elke deelnemer vlot zijn wagen of motor kon stallen. Een ideaal gegeven voor deelnemers uit het buitenland alsook personen voor wie op tijd komen niet altijd even makkelijk is.

Hoeve Geluwebroek

De uitbaters van de hoeve zorgden opnieuw voor een warm welkomsgevoel. Eens aangemeld genoot ik dan ook met volle teugen van een heerlijke koffie (inclusief inschrijvingsprijs) naast de goed opgestookte houtkachel. Ondanks dat de recente weeromstandigheden meer doen denken aan de zomer dan aan de herfst is het ’s ochtends toch al best fris. Een letterlijk en figuurlijk warme welkom werd bijgevolg door deze metaaldetectorist dan ook meer dan op prijs gesteld. Na de koffie ging ik benieuwd en vol verwachting een kijkje nemen op de velden waar de zoeksessies zouden plaatsvinden. De organisatie had in vergelijking met vorig jaar twee grotere velden voorzien. Deze velden, waarop er vooral tijdens Wereldoorlog I veel activiteit was, waren ruim genoeg om de talrijke opgekomen deelnemers voldoende ruimte te geven om op zoek te gaan naar de verstopte jetons.

Velden rondom Hoeve Geluwebroek

De deelnemende metaaldetectoristen kwamen dit jaar zeker niet alleen uit Vlaanderen. Tijdens de verkennigsronde viel het op dat naast de traditioneel aanwezige Franse zoekers opvallend ook heel wat Nederlanders, een groep Polen en zelfs een Duitser en Brit de weg naar het event gevonden hadden. De internationalisering van de zoekdag vormt niet enkel een meerwaarde tijdens het uitwisselen van ervaringen maar is een bewijs dat de zoekdag internationaal als kwaliteitsvol aanzien wordt.
Om 9u45 werden alle deelnemers gevraagd om te verzamelen ifv de eerste zoeksessie. De organisatie had voor dit niet onbelangrijk moment van de dag ook een kwaliteitsinjectie voorzien. De groep deelnemers werd adhv een micro in verschillende talen duidelijk gemaakt naar wat er gezocht werd en welke afspraken tijdens de zoeksessie van toepassing waren. Dit informatiemoment was in vergelijking tot vorig jaar beter georganiseerd. Een niet onbelangrijk gegeven voor nieuwe deelnemers die het event niet of onvoldoende kennen.
Desondanks werden enkele aanmaningen van de organisatie opnieuw genegeerd. Zo vulden heel wat deelnemers hun gemaakte putten niet, werd er heel wat opgegegraven afval naast de vondstputjes achtergelaten en slaagde één deelnemer er in om toch een onsteker in zijn rugzak te stoppen. Deelnemers die bovenstaande zaken uitvoeren zijn wat mij betreft enkel uit op persoonlijk gewin op korte termijn en bijgevolg onvoldoende betrokken bij deze fantastische hobby en de mogelijke gevolgen van een dergelijke houding op lange termijn.

Sfeerbeeld van de ochtendsessie

Het vullen van je vondstputten en het meenemen van afval is voor mij als strandzoeker zo evident dat ik toch opnieuw met verstomming heb zitten kijken hoe sommigen te werk gaan. Ik zie hier voor de organisatie wel een uitdaging om in het licht van de zoekdag van 2019 nog meer in zetten op sensibilisering. Het belonen van deelnemers met een tombolalotje is blijkbaar onvoldoende om sommigen ervan te overtuigen hun opgegraven afval mee te nemen.
Wat betreft gevaarlijke projectielen had de organisatie eveneens een stap voorwaarts gezet. De stewards aanwezig op de zoekvelden liepen heen en weer om ontdekte projectielen (de één al gevaarlijker dan de andere) te markeren. Dat individuen er toch nog in slagen om bijvoorbeeld een ontsteker in hun rugzak te stoppen, bewijst dat het voorzien van extra informatie en sensibilisering op dit vlak eveneens noodzakelijk blijft.

Germarkeerd projectiel

Tijdens de ochtendsessie gebruikte ik de Garrett Euro Ace. Deze detector bewees mij al meermaals op het strand dat hij uitstekend presteert in het localiseren van munten. Ik ging er dan ook vanuit dat het vinden van de jetons geen probleem zou vormen. Het eerste veld lag echter bezaaid met schrapnel waardoor ik heel wat goede signalen ontving en bijgevolg veel moest graven. Links en rechts van mij hoorde ik dezelfde opmerkingen maar de dag dat een metaaldetectorist meer ‘schatten’ vindt dan afval is het moment aangebroken om varkens te leren vliegen. Naast de talrijk aanwezige schrapnel had de Garrett Euro Ace vooral in het begin van de zoeksessie veel last van storing van andere detectoren. De deelnemers zaten op dat ogenblik nog dicht bij elkaar wat de storing veroorzaakte. Het viel op dat indien een andere Garrett dicht in de buurt kwam het volledig onmogelijk werd om verder te zoeken. Ondanks de storing en de vele schrapnel kon ik toch drie jetons opgraven die ik over de middag inwisselde voor drie tombolalotjes.

Vondsten Garrett Euro Ace

Over de middag voorzag de organisatie twee uur pauze. De mobiele frituur Ter Platse voorzag de ingeschreven deelnemers van heerlijke stoofvlees met friet. Eens de innerlijke mens versterkt stonden een deel van de deelnemers al te popelen om de starten met de tweede zoeksessie. De organisatie voelde dit enthousiasme goed aan en liet de namiddagsessie dan ook vroeger dan voorzien van start gaan.
Voor de tweede zoeksessie van de dag maakte ik gebruik van de Equinox 800. Ik zou nu kunnen stellen dat dit een risicoloze keuze was maar dat was allesbehalve het geval. Ondanks dat de Equinox 800 voor mij meer dan zijn nut bewezen heeft op het strand, had ik nog nooit met deze detector gezocht op een akker. Ik verloor in de tweede zoeksessie bijgevolg wat tijd door het aanpassen van de instellingen. Eens deze echter min of meer goed stonden, vond hij wel relatief vlot de nodige vondsten. Op het tweede veld lag duidelijk minder schrapnel wat de zoeksessie ten goede kwam. Er kon bijgevolg meer gefocust worden op kleinere en eventueel dieper gelegen signalen. Op die manier kon ik twee loodgewichtjes localiseren en opgraven. Met de Equinox 800 vond ik eveneens twee wedstrijdjetons. De Equinox 800 had in tegenstelling tot de Garret Euro Ace geen last van storing veroorzaakt door andere detectoren wat voor meer rust zorgde en minder frustratie veroorzaakte.

Vondsten Equinox 800

Moe maar voldaan hield ik het omstreeks 16u voor bekeken. Na het inwisselen van de jetons en afval, kwam het moment van de dag waarop velen gewacht hadden namelijk de prijsuitreiking. De organisatoren beschikten mits de nodige ondersteuning van Westcoastdetecting over een mooi prijzenpakket. Zelf viel ik niet in de prijzen maar dat wijzigde mijn positieve gevoel niet. Wat mij betreft is hier de olympische gedachte ‘deelnemen is belangrijker dan winnen’ van toepassing.

Als deelnemer kan ik niet anders dan concluderen dat sedert mijn deelname aan de rally in Steenkerke de zoekdag ieder jaar positief verder evolueert.
Verder inzetten op het internationaliseren van de zoekdag, de uitwisseling tussen de verschillende deelnemers stimuleren alsook verder inzetten op sensibilisering lijken mij de uitdagingen voor de zoekdag van 2019.